Küçük Bal Arısı ve Papatya: Arkadaşlığın Gücü
Uzak diyarların birinde, altın sarısı güneşin altında, tatlı bir çiçek tarlası vardı. Bu tarla, rengarenk çiçeklerle doluydu. Papatyalar, menekşeler, gelincikler ve daha birçok çiçek türü, her sabah güneşin doğuşuyla birlikte uyanır ve dünyaya neşe saçardı.
Bu güzel çiçek tarlasında, sevimli bir bal arısı yaşardı. Adı Minikti. Minik, tarlanın en neşeli ve çalışkan arısıydı. Gün boyunca çiçekler arasında dolaşır, nektar toplar ve ballarını yapardı. Ancak Minik’in bir sorunu vardı: yalnızdı. Onun da bir arkadaşı olmadığı için bazen üzülürdü.
Bir gün, Minik çiçek tarlasında dolaşırken, bir papatya ile karşılaştı. Papatya, tarlanın kenarında yalnız başına duruyordu. Minik, papatyaya yaklaştı ve sevgiyle sordu: “Merhaba, ben Minik. Senin adın ne?”
Papatya gülümsedi ve cevapladı: “Benim adım Ela. Seninle tanıştığıma çok sevindim, Minik.”
Minik ve Ela, o günden itibaren en iyi dost oldular. Birlikte çiçek tarlasında oyunlar oynadılar, şarkılar söylediler ve güneşin altında mutlu anlar yaşadılar. Minik, Ela’ya balını ve tatlılığını hediye etti; Ela da Minik’e güzelliğini ve neşesini verdi.
Ancak bir gün, çiçek tarlasında bir fırtına çıktı. Rüzgarlar esmeye, yağmurlar yağmaya başladı. Minik ve Ela, korku içinde bir araya geldiler. Ela, Minik’e üzgün bir şekilde baktı ve dedi ki: “Minik, bu fırtınada kaybolursak birbirimizi nasıl bulacağız?”
Minik, üzgünce başını öne eğdi ama sonra bir fikir aklına geldi. “Ela, sakın korkma. Birbirimizi asla unutmayız. Her fırtınadan sonra güneş tekrar doğar ve bizim arkadaşlığımız da hiçbir şeyden etkilenmez.”
Fırtına sona erdiğinde, güneş tekrar parladı ve Minik ile Ela, çiçek tarlasında bir araya geldiler. Arkadaşlıklarının gücü, onları hiçbir zorluğun altında ezmemişti. Minik ve Ela, sonsuza kadar sürecek bir dostluk kurdular ve çiçek tarlasının en mutlu varlıkları oldular.
Ve o günden sonra, Minik ve Ela, çiçek tarlasında yaşayan diğer canlılara arkadaşlığın gücünü ve birlikte geçirilen zamanın değerini öğrettiler.